Storytelling die verbindt: wat Bruce Springsteen ons leert over hoop

De muziek van Bruce Springsteen biedt hoop in een gepolariseerd land. Hoe woorden een baken zijn van hoop in bange dagen. 

“In this world, there isn’t as much humanity as one would like. But there’s enough.”

James Baldwin, geciteerd door Bruce Springsteen.

Deze woorden, uitgesproken vlak voor Springsteen zijn nummer ‘My City of Ruins’ inzet, raken mij als verhalenverteller. Niet in de laatste plaats door de sterke introductie, waarin Springsteen met een krachtig en emotioneel betoog uitlegt wat voor schade president Donald Trump aanricht in Amerika.

“A majority of our elected representatives have failed to protect the American people from the abuses of an unfit president and a rogue government.

They have no concern or idea of what it means to be deeply American. The America that I’ve sung to you about for 50 years is real, and regardless of its faults, is a great country with a great people.

So we’ll survive this moment. So we’ll survive this moment.”

 

‘My City of Ruins’ is in de loop der jaren een soort muzikaal gebed geworden. Na 9/11. Na de aardbeving in Christchurch. En nu opnieuw, in een tijd waarin democratische waarden en de rechtsstaat in Amerika onder druk staan. Wat het lied zo krachtig maakt, is niet alleen de tekst of de stem, maar zeker ook het verhaal. Een vertelling die verbindt, rouw erkent en hoop aanwakkert: precies wat sterke storytelling doet.

Door dit prachtige nummer heb ik de muziek van Springsteen weer herontdekt.

Een goed verhaal (of een mooi lied) redt de wereld misschien niet, maar biedt wél troost. En hoop. Iets dat we in deze tijden goed kunnen gebruiken.

Zoek je hulp bij het vertellen van het verhaal van jouw organisatie? Worstel je met de juiste contentstrategie en uitvoering? Stuur mij een bericht! Ik help je graag.