Vlijmscherpe roman legt tijdgeest bloot van expatleven vol Instagramlikes
De Perfecties van Vincenzo Latronico
Ik herkende veel in wat hij schrijft, maar nooit eerder bracht iemand het eigenlijk zo goed onder woorden. De gentrificatie in steden die je overal in Europa ziet: in Berlijn, maar ook bijvoorbeeld in Amsterdam en in het bijzonder in Noord.
Zelf studeerde ik 2005 aan de Humboldt Universiteit in Berlijn. De stad was spannend: vol met rauwe clubs, vervallen panden, kraakcafés en geïmproviseerde stadsstranden. Daarna bezocht ik de stad nog een keer of vijftien. Het viel mij op dat op veel meer straathoeken dezelfde soort koffietentjes zaten, veel clubs verdwenen en het rauwe sfeertje minder werd. Meer eenheidsworst en minder cultuur.
De binnenplaats van de Humboldt Universiteit.
Tegelijk herken ik natuurlijk ook het perfecte plaatje op social media vaak helemaal niet overeenkomt met de schrille werkelijkheid. Je zit misschien in een benauwd appartement met op de achtergrond snelweggeluid, maar je post een foto van het uitzicht op zee.
Als je aan het zwembad nog op zoek bent naar een vlijmscherpe roman die je een spiegel voorhoudt, dan raad ik dit boek aan.
Wil je zorgen dat jouw organisatie in beeld komt met een goed verhaal? Stuur mij dan een bericht
Zoek je nog een boek voor bij het zwembad? Lees dan even verder. Weinig schrijvers weten de tijdgeest namelijk zo goed te duiden als Vincenzo Latronico. In zijn boek De Perfecties beschrijft hij vlijmscherp op staccato-achtige toon het leven van een jong stel in Berlijn.
Ze werken als digital creatives in een wereld van expats in Berlijn in een perfect gestileerd appartement vol planten. Een stad die in het begin van het boek nog rauw en onontdekt is, maar aan het einde vol met gelikte en dezelfde koffietentjes, hippe restaurants en overal menu’s met het Helvetica-lettertype.
Op Instagram leiden ze een geweldig bestaan, maar van binnen ervaren ze een enorme leegte. Hun vriendengroep, waarmee ze hippe galerieopeningen en clubs bezoeken wisselt vaak van samenstelling en daardoor blijft het contact oppervlakkig. Door zijn klinische manier van schrijven legt hij de maatschappelijke leegheid van het bestaan zo goed bloot.